διάρριψις

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

διάρριψις < διαρρίπτω (διασκορπίζω)

Ουσιαστικό

διάρριψις θηλυκό

1. διασκόρπιση

   τὰ δὲ τῶν ἐμῶν συσκήνων σκεύη διέρριψας. - ἀλλ᾽ ἡ μὲν διάρριψις, ἔφη ὁ Ξενοφῶν, τοιαύτη τις ἐγένετο (Ξενοφ. Κύρου Ανάβασις Ε΄, 5.8.7)