δυσηχία

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	δυσηχίᾱ	αἱ	δυσηχίαι
γενική	τῆς	δυσηχίᾱς	τῶν	δυσηχιῶν
δοτική	τῇ	δυσηχίᾳ	ταῖς	δυσηχίαις
αιτιατική	τὴν	δυσηχίᾱν	τὰς	δυσηχίᾱς
κλητική ὦ!		δυσηχίᾱ		δυσηχίαι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		δυσηχίᾱ
γεν-δοτ	τοῖν		δυσηχίαιν
1η κλίση, ομάδα 'χώρα', Κατηγορία 'σοφία' όπως «σοφία» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

δυσηχία < δύσηχος + -ία

Ουσιαστικό

δυσηχία θηλυκό

• (ελληνιστική κοινή) η απόδοση κακού ήχου, η ιδιότητα του δύσηχου

Πηγές

• ⌘ Δημητράκος, Δημήτριος Β. (1964) Μέγα λεξικὸν ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, 1930-1950. 2η έκδοση:1964. Αθήνα: Εκδόσεις: Δομή (15 τόμοι) & επανεκδόσεις, 1η έκδοση:1953 (9 τόμοι) Ελληνική Παιδεία, .
• δυσηχία - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.