οὐλαμός

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	οὐλαμός	οἱ	οὐλαμοί
γενική	τοῦ	οὐλαμοῦ	τῶν	οὐλαμῶν
δοτική	τῷ	οὐλαμῷ	τοῖς	οὐλαμοῖς
αιτιατική	τὸν	οὐλαμόν	τοὺς	οὐλαμούς
κλητική ὦ!		οὐλαμέ		οὐλαμοί
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		οὐλαμώ
γεν-δοτ	τοῖν		οὐλαμοῖν
2η κλίση, Κατηγορία 'ναός' όπως «ναός» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

οὐλαμός, ήδη ομηρικό στη φράση «οὐλαμός ἀνδρῶν» < *ϝολ-αμός < με ϝολ- (> οὐ- λόγω μετρικής έκτασης) μεταπτωτική βαθμίδα που συναντάμε στο ρήμα εἰλέω/εἴλω/εἱλέω (*ϝελ-νέω, συναθροίζω). Δείτε και ἴλη.

Ουσιαστικό

οὐλαμός αρσενικό

• (στρατιωτικός όρος) πλήθος πολεμιστών

Συγγενικά

• οὐλαμηφόρος
• οὐλαμοεργός
• οὐλαμώνυμος

Πηγές

• οὐλαμός - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• οὐλαμός - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.