σπαθίον

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	τὸ	σπαθίον	τὰ	σπαθίᾰ
γενική	τοῦ	σπαθίου	τῶν	σπαθίων
δοτική	τῷ	σπαθίῳ	τοῖς	σπαθίοις
αιτιατική	τὸ	σπαθίον	τὰ	σπαθίᾰ
κλητική ὦ!		σπαθίον		σπαθίᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		σπαθίω
γεν-δοτ	τοῖν		σπαθίοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

σπαθίον (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική σπάθ(η) + υποκοριστικό επίθημα -ίον

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇒ μεσαιωνικά ελληνικά: σπαθίν ⇒ νέα ελληνικά: σπαθί

Ουσιαστικό

σπαθίον, -ου ουδέτερο (ελληνιστική κοινή)

• υποκοριστικό του σπάθη

Πηγές

• σπαθίον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• σπαθίον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.