ἀπαραμύθητος

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
↓ πτώσεις	ενικός
ονομαστική	ὁ/ἡ	ἀπαραμύθητος	τὸ	ἀπαραμύθητον
γενική	τοῦ/τῆς	ἀπαραμυθήτου	τοῦ	ἀπαραμυθήτου
δοτική	τῷ/τῇ	ἀπαραμυθήτῳ	τῷ	ἀπαραμυθήτῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	ἀπαραμύθητον	τὸ	ἀπαραμύθητον
κλητική ὦ!		ἀπαραμύθητε		ἀπαραμύθητον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	ἀπαραμύθητοι	τὰ	ἀπαραμύθητᾰ
γενική	τῶν	ἀπαραμυθήτων	τῶν	ἀπαραμυθήτων
δοτική	τοῖς/ταῖς	ἀπαραμυθήτοις	τοῖς	ἀπαραμυθήτοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	ἀπαραμυθήτους	τὰ	ἀπαραμύθητᾰ
κλητική ὦ!		ἀπαραμύθητοι		ἀπαραμύθητᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	ἀπαραμυθήτω	τὼ	ἀπαραμυθήτω
γεν-δοτ	τοῖν	ἀπαραμυθήτοιν	τοῖν	ἀπαραμυθήτοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

ἀπαραμύθητος < → λείπει η ετυμολογία

Επίθετο

ἀπαραμύθητος, -ος, -ον

1. απαρηγόρητος
2. αυτός που δεν μπορεί να πεισθεί ή να δεχθεί ικεσίες, αδιάλλακτος, ανένδοτος, ανυποχώρητος

   ※  5ος/4oς αιώνας πκε ⌘ Πλάτων, Επινομίς, 980d @scaife.perseus

   φράζων ὡς εἰσὶν θεοὶ ἐπιμελούμενοι πάντων, σμικρῶν καὶ μειζόνων, καὶ σχεδὸν ἀπαραμύθητοι τῶν περὶ τὰ δίκαιά εἰσιν πράγματα

3. αδιόρθωτος

Παράγωγα

• ἀπαραμυθήτως (επίρρημα)

Πηγές

• ἀπαραμύθητος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀπαραμύθητος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.