ὦτος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Ετυμολογία

ὦτος < οὖς

Ουσιαστικό

ὦτος -ου αρσενικό ( & ὠτός-οῦ )

1. κουκουβάγια με μακρουλά αυτιά, στα οποία έφερε πτερύγια, μπούφος, νυχτοκόρακας

   φησίν ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ δ' ὦτος, ὅμοιος ταῑς γλαυξί, καὶ περὶ τὰ ὦτα πτερύγια ἔχων

2. ανόητος άνθρωπος, ο εύπιστος

Συγγενικά

• ὠτίς ( ο αγριόγαλος)
• ὠτώεις, ὠτώεσσα, ὠτῶεν (με αυτιά ή με λαβές σαν τον τρίποδα
• Ὦτος, γίγαντας, γιος του Ποσειδώνα και της Ιφιμέδειας