ᾍδης

Αρχαία ελληνικά (grc)

→ λείπει η κλίση

Ετυμολογία

ᾍδης < ἀ- στερητικό + ἰδεῖν

Κύριο όνομα

ᾍδης αρσενικό

1. ο θεός του κάτω κόσμου

   Ζεὺς καὶ ἐγώ, τρίτατος δ᾽ Ἀΐδης (Ιλιάδα, Ραψωδία Ο, 188)

2. ο κάτω κόσμος

   ψυχαὶ δ᾽ Ἄϊδος δὲ κατῆλθον (Ιλιάδα, Ραψωδία Η, 330)

3. τάφος
4. θάνατος

   ᾄδης πόντιος (: θάνατος στη θάλασσα, από πνιγμό ή σε ναυμαχία)

5. με ουσιαστικά: ο θανατερός, ο φονικός, αυτός που επιφέρει το θάνατο

   ᾄδου μάγειρος (ο μάγειρας του θανάτου, ο φονικός μάγειρας Ευριπίδης, Κύκλωψ, 397) / ξίφη ᾄδου

Άλλες μορφές

• Ἅιδης
• ᾄδης
• Ἀΐδης
• (δωρικός τύπος) Ἀΐδας

Συνώνυμα

• Πλούτων για το θεό
• Τάρταρα για τον κάτω κόσμο

Πηγές

• ᾍδης - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ᾍδης - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.