λογοθέτης

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ο	λογοθέτης	οι	λογοθέτες
γενική	του	λογοθέτη	των	λογοθετών
αιτιατική	τον	λογοθέτη	τους	λογοθέτες
κλητική		λογοθέτη		λογοθέτες
Κατηγορία όπως «ναύτης» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

λογοθέτης < λογο- + -θέτης, μεσαιωνική ελληνική λογοθέτης < ελληνιστική κοινή λογοθέτης

Προφορά

ΔΦΑ : /lo.ɣoˈθe.tis/

τυπογραφικός συλλαβισμός : λο‐γο‐θέ‐της

Ουσιαστικό

λογοθέτης αρσενικό

• τιμητικός τίτλος που δίνεται σε λαϊκούς από το πατριαρχείο
• (αξίωμα, ιστορία) αξίωμα υψηλόβαθμου πολιτικού υπαλλήλου στο βυζαντινό κράτος

Εκφράσεις

• μέγας λογοθέτης: αξίωμα ανάλογο με αυτό του πρωθυπουργού
• λογοθέτης του Δρόμου: αξίωμα ανάλογο με αυτό του υπουργού εξωτερικών και συγκοινωνιών

Συγγενικά

• Λογοθέτης (επώνυμο)

Μεταφράσεις

    λογοθέτης

---

Μεσαιωνικά ελληνικά (gkm)

→ ζητούμενο λήμμα

Πηγές

• λογοθέτης -  Επιτομή του Λεξικού Κριαρά της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας (1100-1669). Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, [μονοτονικό σύστημα].