πτύον

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	πτῠο-
ονομαστική	τὸ	πτύον	τὰ	πτύᾰ
γενική	τοῦ	πτύου & πτυόφιν (επικός)	τῶν	πτύων
δοτική	τῷ	πτύῳ	τοῖς	πτύοις
αιτιατική	τὸ	πτύον	τὰ	πτύᾰ
κλητική ὦ!		πτύον		πτύᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		πτύω
γεν-δοτ	τοῖν		πτύοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'τέκνον' όπως «τέκνον» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

πτύον, (τεχνικός όρος) < θέμα πτυ- με πτ- αντί του αναμενόμενου αρχικού π- (όπως και πτόλεμος - πόλεμος, πτόλις - πόλις < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *pewH-, συγγενές με τη λατινική purus. Δε σχετίζεται με το πτύω (φτύνω).

Ουσιαστικό

πτύον ουδέτερο

• (εργαλείο) φτυάρι για λίχνισμα

  ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 13 (Ν. Μάχη ἐπὶ ταῖς ναυσί.), στίχ. 588 (588-590)

  ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀπὸ πλατέος πτυόφιν μεγάλην κατ᾽ ἀλωὴν | θρῴσκωσιν κύαμοι μελανόχροες ἢ ἐρέβινθοι, | πνοιῇ ὕπο λιγυρῇ καὶ λικμητῆρος ἐρωῇ,

  Και ως από φτυάρι διάπλατο, σ᾽ ένα μεγάλο αλώνι, | τα μελαψά κουκιά σκιρτούν ή τα ρεβύθια πέρα, | καθώς αέρας τα φυσά και ο λιχνιστής τα παίζει,

  Έμμετρη μετάφραση (1922): Ιάκωβος Πολυλάς, @greek‑language.gr

  ≈ συνώνυμα: ἀθηρηλοιγός, ἀθηρόβρωτον

Άλλες μορφές

• αττικός τύπος : πτέον

Συγγενικά

• πτυάριον (υποκοριστικό ελληνιστικό > φτυάρι)

Πηγές

• πτύον - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• πτύον - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.