ἀνήρ

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
	ἀνηρ- ἀνερ- ἀνδρ- με ᾰ ή σε μετρική ανάγκη: ᾱ
ονομαστική	ὁ	ἀνήρ	οἱ	ἄνδρες
γενική	τοῦ	ἀνδρός	τῶν	ἀνδρῶν
δοτική	τῷ	ἀνδρῐ́	τοῖς	ἀνδρᾰ́σῐ(ν) & αιολικός:ἄνδρεσι επικός: ἄνδρεσσῐ
αιτιατική	τὸν	ἄνδρᾰ	τοὺς	ἀνδρᾰς
κλητική ὦ!		ἄνερ		ἀνδρες
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ἄνδρε
γεν-δοτ	τοῖν		ἀνδροῖν
3η κλίση, συγκοπτόμενα, Κατηγορία 'ἀνήρ' όπως «ἀνήρ» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ἀνήρ < (κληρονομημένο) πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₂nḗr Συγγενής η σανσκριτική नर (nára)

Ουσιαστικό

ἀνήρ αρσενικό

• ο άντρας, άνδρας

Άλλες μορφές

• αττικοί τύποι , συχνά, κράση με το άρθρο: ἀνήρ (ὁ ἀνήρ), τἀνδρός (τοῦ ἀνδρός), τἀνδρί (τῷ ἀνδρί)
• ιωνικοί τύποι  με κράσεις: ὡνήρ, ὧνδρες
• επιπλέον επικοί τύποι : ἀνέρα, ἀνέρος, ἀνέρι, πληθυντικός: ἀνέρες, ἀνέρας, δυϊκός: ἀνέρε
• μεταγενέστερο, στην κοινή: ὁ ἄνδρας

Εκφράσεις

• ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι

Συγγενικά

• ἀνδρο- Αρχαίες ελληνικές λέξεις με πρόθημα ἀνδρο- στο Βικιλεξικό
• -ανδρος Αρχαίες ελληνικές λέξεις με επίθημα -ανδρος στο Βικιλεξικό

ἀνδρεῖος ἀνδριάς ἀνδρόγυνος ἀνδρομανία ἀνδρών πολυάντριο, κατά μετάπτωση του -ε φιλανδρία φίλανδρος

ονόματα όπως Ἀλέξανδρος Ἀνδρέας Κλείτανδρος Πράξανδρος

Πηγές

• ἀνήρ - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀνήρ - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.