ὕπαρχος

Αρχαία ελληνικά (grc)

↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ὁ	ὕπαρχος	οἱ	ὕπαρχοι
γενική	τοῦ	ὑπάρχου	τῶν	ὑπάρχων
δοτική	τῷ	ὑπάρχῳ	τοῖς	ὑπάρχοις
αιτιατική	τὸν	ὕπαρχον	τοὺς	ὑπάρχους
κλητική ὦ!		ὕπαρχε		ὕπαρχοι
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		ὑπάρχω
γεν-δοτ	τοῖν		ὑπάρχοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'θρίαμβος' όπως «θρίαμβος» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

ὕπαρχος < (ὑπό) ὕπ- + -αρχος (ἄρχω)

Ουσιαστικό

ὕπαρχος αρσενικό

1. (στρατιωτικός βαθμός) υποδιοικητής, υποστράτηγος
2. (πολιτική) αυτός που προσωρινά αντικαθιστά τον κυβερνήτη (σατραπείας)
3. (ελληνιστική σημασία) υποτελής
4. (ελληνιστική σημασία)

   ≈ συνώνυμα: λατινικά: proconsul, legatus, praefectus

Δείτε επίσης

• ὕπατος

Πηγές

• ὕπαρχος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ὕπαρχος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.