μεσουράνησις

Αρχαία ελληνικά (grc)

ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση) δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
↓ πτώσεις	ενικός		πληθυντικός
ονομαστική	ἡ	μεσουράνησῐς	αἱ	μεσουρανήσεις
γενική	τῆς	μεσουρανήσεως	τῶν	μεσουρανήσεων
δοτική	τῇ	μεσουρανήσει	ταῖς	μεσουρανήσεσῐ(ν)
αιτιατική	τὴν	μεσουράνησῐν	τὰς	μεσουρανήσεις
κλητική ὦ!		μεσουράνησῐ		μεσουρανήσεις
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ		μεσουρανήσει
γεν-δοτ	τοῖν		μεσουρανησέοιν
3η κλίση, Κατηγορία 'δύναμις' όπως «δύναμις» - Παράρτημα:Ουσιαστικά

Ετυμολογία

μεσουράνησις (ελληνιστική κοινή) < αρχαία ελληνική μεσουρανέω / μεσουρανῶ, μεσ-ουρανη- + -σις (-ησις)

ΑΠΟΓΟΝΟΙ: ⇘ νέα ελληνικά: μαλάκυνση με διαφορετική σημασία

Ουσιαστικό

μεσουράνησις, -εως θηλυκό (ελληνιστική κοινή)

• (αστρονομία) η μεσουράνηση, το μεσουράνημα ουράνιου σώματος

  άλλες μορφές: μεσουράνημα

Σύνθετα

• ἀντιμεσουράνησις
• συμμεσουράνησις

Συγγενικά

• μεσούρανος
• → δείτε τις λέξεις μεσουρανέω, μέσον και οὐρανός

Πηγές

• μεσουράνησις - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• μεσουράνησις - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.